PSB Tom 35 str 551 - Adam Sapieha
W sytuacji zbliżającego się od wschodu frontu, w lipcu 1944 S. wraz z prezesem RGO K. Tchórznickim skierowali do Franka list z prośbą o zwolnienie z więzień i obozów koncentracyjnych przebywających tam Polaków, na co Frank udzielił wymijającej odpowiedzi. Dn. 3 VIII 1944 S. wraz z Tchórznickiin i Twardowskim udał się do wojskowej Komendy miasta, aby prosić o ogłoszenie Krakowa miastem otwartym. Gen. płk J. Harpe w liście z 7 VIII odpowiedział, że Kraków nie może być oddany bez walki, ale żołnierze niemieccy będą oszczędzać miejscową ludność i miasto. W związku z pogłoskami
o ewakuacji Krakowa, prezes Tchórznicki z przedstawicielami miasta, w porozumieniu z S-ą, udali się 3 XI 1944 do Franka, który w mowie do delegacji polskiej apelował do RGO i «dumnego biskupa krakowskiego», aby swoim wpływem nie dopuścili do powstania w Krakowie. S. poparł też list paulinów do Franka w sprawie rzekomej ewakuacji klasztoru na Jasnej Górze, z prośbą o wyjaśnienie i ochronę klasztoru. Po upadku powstania warszawskiego 1944 r. S. wydał 11 X t. r. odezwę pasterską wzywającą wiernych do organizowania pomocy dla uchodźców z W arszawy. Prosił też 11 X kard. Bertram a i biskupów niemieckich o pomoc m aterialną dla ludności wywiezionej z Warszawy do Rzeszy i o opiekę
duchową nad nią. Po interwencji S-y u władz GG, przybyły do Krakowa zakonnice warszawskie,
wywiezione do Niemiec, zaś grupa księży warszawskich otrzymała pomieszczenia w pałacu biskupim. Dla 200 dzieci z Warszawy, a wśród nich żydowskich, znaleziono schronienie w klasztorze benedyktynek w Staniątkach.
