Władysław Mniszek Tchorznicki - Życiorys
Urodził sie prawdopodbnie w Samborze lub Sanoku, 26 wrzesienia 1793. Był synem Walentego i Rozalii Rudnickiej.Był kapitanem w napoleońskiej armii polskiej gdzie otrzymał francuski Order Honoru (1809-1813). Później wrócił na swoj dobra i zjął sie gospodarzeniem na nich.Ożeniał sie z hrabina Honorata Ufniarską z która miał dwoje dzieci January Maksymilian ur. 1827 i Kazimierza ur. 1829. Według niektórych danych brał udział w Powstaniu Listopadowym 1830/31. W 1839 roku ożenił sie ponownie z hrabiną Flipiną Butler-Clonebough, zktóra miał córkę Annę. Według niektórych danych brął udział przygotowaniach do Powstania Krakowskiego w 1846, po czym zbiegł na Węgry. Gdzie został zatrudniony w majątku hrabiego Aleksandra Buttlera, późniejszego majora Gwardii Krajowej w 1948 r. Wiosną 1848 r. wrócił do domu i został kapitanem i dowódcą polskiej Gwardii Narodowej w Samborze.
Pod koniec listopada 1848 przyjechał do Pesztu z 40 polskimi wolontariuszami. W stopniu majora otrzymał zlecenie zorganizowania eskadry złożonej z Polaków w Eperjes. w Grudniu , kiedy cesarski korpus Schlika przedarł się z Galicji, dołączył do korpusu armii na Górnych Węgrzech dowodzonego przez pułkownika Sándora Pulszky'ego z formowaną (na razie piechotą) kompanią. Pod koniec bitwy pod Budamé w 11 grudnia zatrzymuje swoją kompanię w Bárca i przegania ścigającą go kawalerię cesarską, ratując w ten sposób artylerię węgierską przed schwytaniem. Za ten czyn otrzymał później odznakę wojskową III klasy (31 maja 1849). W styczniu 1849 był dowódcą brygady w Korpusie Górnej Cisy. Około 11-12 lutego zostaje mianowany na podpułkownika. Był organizatorem 2 Pułku Polskiego złożonego z dwóch kompanii w Nyíregyháza. Z jedną z tych kompanii – wchodzącą w skład 12 dywizji armii Feldun pod dowództwem ppłk. Lajosa Asbótha wziął e udział w kwietniowej kampanii głównej armii. W maju został dowódcą kawalerii Legionu Polskiego w armii Górnych Węgier. Od połowy czerwca brał udział w starciach z główną armią rosyjską. Od połowy lipca jest dowódcą brygady kawalerii armii Środkowej Cisy. Walczył w bitwie kawalerii w Tura (20 lipca), w bitwach tylnej straży podczas odwrotu z Szeged do Timisoary oraz w bitwie pod Timisoarą.
W czasie powszechnego rozbrojenia wraz z legionem polskim uciekł na ziemię turecką. Jesienią 1849 został awansowany do stopnia pułkownika w Widinie. W 1851 mieszkał w Anglii, w 1854 we Francji, a 1855 w Monachium, dzieki wsparciu krewnych żony, spokrewnionych z rodziną hrabiego Butlera. Według jednego źródła, służył w Legionie Węgierskim we Włoszech w 1859 roku. W 1861. wrócił do Galicji, umwarł 31 marca 1862 roku w Wojutyczach.